Wobec czasowo oddelegowanych do pracy poza granicami kraju ma zastosowanie identyczna zasada, co dla zatrudnionych w Polsce – pracodawca może naliczać podwyższone koszty uzyskania przychodów tylko wówczas, gdy mieszkają oni poza miejscem, w którym zlokalizowany jest zakład pracy.

Zarówno organy podatkowe, jak i sądy są jednomyślne w kwestii dopuszczalności naliczania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów. Jest ona możliwa tylko wtedy, kiedy pracownik czasowo, lub na stałe mieszka w innej miejscowości niż ta, w której znajduje się zakład pracy. Zakład pracy natomiast oznacza miejsce świadczenia pracy przez osoby zatrudnione. Jeżeli zatem przykładowo firma podpisała z pracownikami umowy, na podstawie których zostali skierowani do pracy w Niemczech i tam też czasowo przebywali przez okres jednego do trzech miesięcy, to świadczyli pracę w miejscu zamieszkania i nie można w ich przypadku naliczać podwyższonych kosztów nawet, jeśli nie otrzymują dodatku za rozłąkę, ani zwrotu kosztów dojazdu, ponieważ czasowe przebywanie może być interpretowane jako czasowe zamieszkiwanie.

Wynika to z zapisu w Ustawie o PIT art. 22, ust. 2, pkt 3), który wskazuje, że podwyższone koszty uzyskania przychodów przysługiwać mogą wyłącznie w okolicznościach, kiedy miejsce czasowego, albo stałego zamieszkania podatnika znajduje się w innej miejscowości niż zakład pracy.

Podstawa prawna: Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Ustawa o PIT) [Dz. U. 1991 nr 80 poz. 350].

Orzecznictwo:

Interpretacja dyrektora poznańskiej Izby Skarbowej nr ILPB2/415-920/12-2/WM.

Wyrok NSA (sygn. Akt II FSK 30/14).

źródło: Dziennik Gazeta Prawna nr 50 (4197)/2016