Pracownik z powodów osobistych musiał wyjść 4 godziny wcześniej z pracy. Kodeks Pracy obliguje go do odrobienia tej nieobecności, a jednocześnie dopuszcza możliwość odpracowania wyłącznie w dni robocze. Odpada zatem przyjście do pracy w sobotę.

Kodeks pracy w art.151, par.2¹ mówi, iż dopuszczalne jest odpracowanie przez pracownika wyjścia prywatnego. W zawiązku z tym nie mogą zostać uznane za nadliczbowe godziny pracy związane z odrabianiem nieobecności. Pracownik może odpracować swoje wyjście zarówno przed normalnymi godzinami pracy, albo po nich. Niedozwolone jest natomiast przyjście w tym celu do pracy w sobotę, gdyż jest ona dla zatrudnionego ustawowo dniem wolnym od pracy ze względu na przeciętnie pięciodniowy tydzień pracy.

Zasadę przeciętnie pięciodniowego tygodnia pracy opisuje Kodeks pracy w art.129, par.1 oraz art.147. W związku z zawartymi tam wytycznymi wszystkie systemy pracy przewidujące pracę w niedzielę i święta winny zapewnić pracownikom taką ogólną liczbę dni wolnych od pracy w danym okresie rozliczeniowym, jaka odpowiada przynajmniej liczbie niedziel, świąt i dni wolnych od pracy wypadających w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w konkretnym okresie.

Mimo, że ustawodawca przewiduje odpracowanie wyjść w sprawach osobistych, to jednak w żaden sposób nie precyzuje na jakich zasadach, ani w jakich warunkach powinna być udzielona zgoda na wyjście i nie reguluje zasad odpracowania godzin nieobecności. Toteż postępowanie w takich okolicznościach powinno być uregulowane w przepisach wewnętrznych firmy, bądź w porozumieniu zawartym pomiędzy zatrudniającym a zatrudnionym.

Podstawa: Kodeks pracy [Dz. U. 1974 nr 24, poz. 141]

Źródło: Gazeta Podatkowa Nr 79(1329)/2016