Z ulgi na nabycie nowych technologii może korzystać każdy podatnik prowadzący działalność gospodarczą i rozliczający się zgodnie ze skalą podatkową, o ile nie działa na obszarze specjalnej strefy ekonomicznej.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 26c, ust. 4 wyklucza możliwość skorzystania z ulgi na nowe technologie przez podmioty, które prowadza swoją działalność na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Pozostali przedsiębiorcy mogą od podstawy opodatkowania odliczyć wydatki, które ponieśli na zakup nowych technologii.

Co jednak właściwie można zakwalifikować jako nowe technologie? Z pewnością wiedzę technologiczną, która stosowana była w świecie nie dłużej niż 5 lat. Pod tym pojęciem kryją się wartości niematerialne i prawne, a zwłaszcza wyniki badań i prac rozwojowych, które mogą znaleźć zastosowanie przy produkowaniu całkiem nowych dla firmy, lub udoskonalonych wyrobów, bądź usług. O tym, czy dana wartość niematerialna lub prawna może być postrzegana jako nowa technologia decyduje niezależna jednostka naukowa.

Za nową technologię nie można uznać kosztów poniesionych na zakup środków trwałych. Odliczeniu nie podlega także samodzielne wytworzenie nowych technologii.

Odliczyć można wydatki ponoszone w roku podatkowym, który podlega akurat rozliczeniu. Jeśli wydatki były podzielone na kolejne lata (na przykład dokonywano przedpłaty w jednym roku, a w kolejnym dopiero nowa technologia została wprowadzona do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych przedsiębiorstwa), to należy je uwzględnić przy zeznaniu za rok podatkowy wprowadzenia do ewidencji.

Co istotne – kwota odliczeń nie może w danym roku podatkowym być wyższa niż kwota dochodu, jaki pozyskał podatnik w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej.

Podstawa prawna:
Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych [Dz. U. 1991 nr 80 poz. 350 ze zmianami]

Źródło: Gazeta podatkowa numer 16/2015 (1161).