Nie ma znaczenia, czy chodzi o zwykłego Kowalskiego, czy… wojewodę. Formalności muszą być zachowane.

Wojewoda świętokrzyski zwrócił się z prośbą o wydanie interpretacji w sprawie opodatkowania, z jakim mają być rozliczani najemcy. Kielecki Urząd Wojewódzki nosił się bowiem z zamiarem wynajęcia nieruchomości dwóm innym jednostkom administracyjnym. Czynsz związany z wynajęciem lokali miał być opodatkowany stawką 23 %. Niejasność dotyczyła opłat za media (prąd, gaz) – wojewoda nie miał pewności, czy powinny być rozliczone zgodnie z podatkiem wyliczonym na fakturze przed podatkiem, czy opłaty raczej powinny być wliczone w ogólną kwotę czynszu i razem objęte stawką 23 % podatku.

Izba Skarbowa uznała, iż druga opcja jest właściwa. Swój osąd oparła na wyrokach Trybunału Sprawiedliwości UE.

Wojewoda, który przychylał się bardziej do pierwszego rozwiązania, a zaważał na tym poniekąd fakt, że podmioty mające wynajmować nieruchomość były mu podległe, zaskarżył decyzję Izby do kieleckiego WSA. Tam wniosek spotkał się z ostrą krytyką.

Zastrzeżenia sądu wzbudziła niezgodność między podmiotem, którego dotyczyła interpretacja, a osobą, która się podpisała pod wnioskiem. Jak się okazało, w dokumentacji pojawiła się ewidentna rozbieżność. Izba Skarbowa, zanim udzieliła odpowiedzi wojewodzie, winna była sprawdzić, czy podpisując się pod wnioskiem, był rzeczywiście podmiotem zainteresowanym w tej sprawie – jak to zastrzega art. 14b, par. 1 ordynacji podatkowej (Dz. U. 2012, poz. 749 ze zmianami).

Wyrok kieleckiego WSA z 26 września 2013 jest nieprawomocny (sygn.. akt. I SA/Ke 515/13).